Vera maakt het in Tilburg

Het is vroeg in de ochtend als de ijzeren rolluiken van ateliercomplex NS16 omhoog rollen. Achter de met knalblauwe folie behangen ruiten verschijnt een silhouet, de vorm stapt door de deur en in de blauwe schijn herkennen we de vorm van Vera Meulendijks. Een passende entree voor een beeldende kunstenaar die graag de zintuigen verwart.

‘Ik ben Vera’, zegt Vera, ‘ik ben beeldend kunstenaar. Maar ik heb ook een uitgeverij en drukkerij. Daarnaast ben ik ook nog een beetje DJ, werk ik als hovenier en sta ik af en toe achter de bar bij café Weemoed.’ Bij Stad van Makers hebben we een hekel aan begrippen als creatieve duizendpoot en bezig bijtje, maar we kunnen geen andere woorden vinden om Vera te omschrijven. Vera is een duizendpoot met vleugels, maar dan op een leuke manier. ‘Ik heb ADD of ADHD, een van de twee. Ik probeer in ieder geval twee levens in één te frotten.’

Error. Error.

Ondanks haar hovenierscarrière en barskills zullen de meeste mensen haar kennen van haar beeldende kunst. Monumentale glitchy designs met een digitale smoel en een analoge feel. Vera: ‘Ik werk graag met optische illusies en moiré-effecten, technieken waarbij je hoofd errort op wat je ziet. Die errors maken het werk voor mij interessant. Ik zoek de schoonheid van de verwarring of onwetendheid. Ik kan echt genieten van iets wat je niet precies kunt definiëren.’

Omringd door drukpersen, zeefdruktafels, riso-inkten en computers drinken we koffie. Rechts van ons hangt een groot werk van Vera. We zien 24 lachende computerpictogrammen, met daartussenin één droevig roze pictogrammetje. Error, 404, missing file. ‘Ik ben gefascineerd door de digitale wereld. Als je bijvoorbeeld kijkt naar een emoji: twee puntjes en een haakje zeggen eigenlijk niks, maar er zit een berg aan betekenis in verborgen. Het is simpele computertaal, maar wij zijn in staat daar emoties aan te koppelen.’

Gevoel vinden in het digitale is iets wat terug komt in bijna al haar werk. Of het nu gaat om de emotie of om het letterlijk tastbaar maken van digitale designs. ‘Ik maak mijn werk bijvoorbeeld op een computer, dan print ik het uit en ga ik er in knippen en op tekenen. Dan druk ik het als zeefdruk af en hang ik het op alsof het een digitaal scherm is. Door dat samenspel van analoog en digitaal wil ik een gevoel van positieve verwarring over de oorsprong aanwakkeren.’

Imperfecte wereld

In haar zoektocht naar die verwarring is er ruimte voor fouten. Die zijn zelfs meer dan welkom. ‘Een geheel clean schilderij spreekt mij niet zo aan. Er zit iets moois in mislukkingen. Die imperfecties dragen bij aan het gevoel en de diepte van een werk.’ De omarming van gebreken gaat verder dan haar kunstwerken. Vera gelooft dat we allemaal iets minder streng voor onszelf mogen zijn, onze eigen errors mogen accepteren. ‘We leven in een tijd waarin we allemaal veel van onszelf en de ander verwachten. Mensen denken dat je daardoor geen fouten mag maken, terwijl je daar juist van leert.’ Grappig genoeg is Vera wel heel streng voor zichzelf én perfectionistisch. ‘Ja. Dat is ingewikkeld, haha. Ik ben nogal perfectionistisch. Terwijl ik in mijn werk zoek naar imperfecties, is dat logisch?’

Imperfecte stad

De imperfecte wereld is de perfecte wereld. En de imperfecte stad de perfecte stad. Een mooi bruggetje naar Tilburg, de mooiste lelijkste stad van de wereld, volgens Vera. ‘Ja, dat is natuurlijk niet echt de beste reclame voor de stad, maar ik ben en blijf groot Tilburg-fan hoor. Tilburg is rauw en lekker no-nonsense.’ De laatste jaren is de stad flink in verandering, ziet Vera. De gebouwen, maar ook wat er in die gebouwen en ertussen gebeurt. ‘De stad wordt steeds netter, wat meer volwassen, maar hij wordt ook frisser en actiever. Het is echt tof om te zien hoe je eigen netwerk de stad gaat dragen. Je voelt super veel creatieve energie in de stad. Je voelt dat er dingen ontstaan uit eigen initiatief, vanuit eigen enthousiasme. Daar komen weer mensen op af die geïnspireerd raken en zelf weer iets opzetten.’

Is dat een Vera Meulendijks?

Met de werkbijdrage Jong Talent van het Mondriaan Fonds in de pocket, een lancering van eigen uitgeverij Natte Sok op de planning en een steady stroom aan opdrachten gaat Vera soepeltjes vooruit. Maar om op dit punt te komen in haar leven heeft ze hard moeten werken. Niks gaat namelijk vanzelf als je van de academie afkomt. Een tip van Vera aan jonge makers: ‘Het kost tijd om kennis over jezelf te vergaren. Om jezelf te leren kennen en daardoor te geloven in jezelf. Het is niet dat, als het niet meteen lukt, je aan het falen bent. Het gaat er vooral om dat je bezig blijft en jezelf steeds weer laat zien aan de rest van de wereld. Dan komt het uiteindelijk vanzelf naar je toe.’

Vera werkt door (hopelijk niet te hard). Op naar nieuwe fouten en verfrissende verstoringen. En als we haar over tien jaar spreken, waar staat ze dan? ‘Ik hoop dat ik dan een paar grote werken in de openbare ruimte heb staan. En als mensen dan roepen: Hé, is dat een Vera Meulendijks? Ja natuurlijk, waarom niet?’