Agy Sardari

Topsport is keihard. Opoffering voor de winst, ten koste van alles. De route naar de top is vaak eenzaam. Geen rechte weg maar eentje vol scherpe bochten en langs diepe ravijnen. Ook in Tilburg werken topsporters dagelijks om dat ene moment te voelen, om de heldenstatus te bereiken. Team Tilburg wil jou als lezer meenemen in de belevingswereld van een topsporter en je inspireren, sporters faciliteren en de buitenwereld laten zien dat Tilburg the place to be is om jouw (sportieve) doelen te bereiken.  

Twee wereldtitels in de MMA en slechts vier keer een wedstrijd verloren in de elf jaar tijd dat hij nu deze sport beoefent. De 29-jarige Agy Sardari is onbreekbaar en heeft bijna zijn ticket naar de UFC in z’n broekzak. Hopelijk binnen twee wedstrijden, eerst nog tegenstanders vinden die de kooi in durven met hem en deze vervolgens verslaan. 

Agy, geboren in Teheran, Iran vluchtte op vierjarige leeftijd met zijn familie naar Nederland en kwam na twee jaar terecht in Tilburg-Noord. Na een initiële taalbarrière vond hij al snel zijn draai en groeide op tot een echte ‘Tilburger’. Ondanks dat hij in zijn jonge jaren nog geen interesse had in vechtsport, zat het wel in het bloed bij de Sardari familie. “Mijn ooms waren worstelaars in Iran, Aziatische kampioenen. En mijn stiefvader was karateleraar en trainer van een selectieteam. Mijn interesse kwam doordat ik Bruce Lee en Jackie Chan zag, dat inspireerde mij. Ik wilde goed leren vechten en mijn lichaam beheersen. Ook omdat ik mollig en onzeker was en werd gepest.” Zo kwam het dat Agy van zijn tiende tot achttiende Shotokan Karate beoefende en veel prijzen won, waaronder het open NK. De switch naar MMA maakte hij na een diskwalificatie tijdens een WK. “Na een proefles MMA raakte ik verliefd op de sport. De combinatie van worstelen, boksen, kickboksen, het was raak.”

Weg omhoog knokken

Het is helemaal van voor af aan beginnen voor Agy toen hij besloot te switchen naar MMA. “Ik had een hoge band in karate, kon best een potje knokken, dacht ik. Maar die eerste training werd ik door iedereen opgevouwen. Kijk, je hebt twee type mensen; diegene die snel opgeven omdat ze twintig keer moeten afkloppen in een training en diegene die het zien als een uitdaging, die willen blijven leren. Ik behoor tot die laatste.” Gelukkig maar, want het bleek dat hij er goed in was. Een talent zelfs. Op zijn 21e werd Agy professioneel sporter, zonder het zijn moeder te vertellen overigens. “De regels waren krom. Iedereen aangesloten bij NOC*NSF krijgt een status en mogelijkheden. Omdat MMA niet was erkend kreeg ik niet zo’n status. Dus moest ik er zelf harder voor knokken. Dit ging niet samen met een HBO studie dus ben ik daarmee gestopt. Ik hield mijn hoofd net boven water, leefde van een minimum inkomen. Ik heb van huis uit normen en waarden meegekregen, wilde laten zien dat je er met hard werken ook kunt komen. Als ik eten had was het goed, ik had er alles voor over.” Uiteindelijk heeft Agy zijn moeder ingelicht, volgde acceptatie voor zijn keuze en de aanmoediging er vol voor te gaan. Wat hij deed. Als amateur bleek hij ongeslagen, als professional in Nederland ook. De overstap naar het buitenland moest wel worden gemaakt. Hij vocht in Aruba, Brazilië, en het ging steeds beter. Een bijbaan vond hij bij Intelligent Security, waar hij nog steeds flexibel werk als planner en beveliger combineert met zijn topsport.

Mindset

Keihard trainen en vechten eisen een lichamelijke tol; een hernia houdt hem drie jaar lang bezig. Opgeven was geen optie voor Agy. “De orthopeed gaf de mededeling dat ‘topsport niet voor iedereen is weggelegd’. Dat deed zo’n pijn, dit was mijn droom.” Na nachtenlang online forums afstruinen vond hij een oplossing, werd geopereerd en liep binnen een uur na de operatie. “Dit was voor mij de realisatie dat alles mogelijk is, als je er maar achteraan gaat, je hebt het zelf in de hand. Dus heb ik een eigen team om me heen gebouwd, fysio, orthopeed, mensen die ik vertrouw en ook ervaring hadden met topsporters. Na de hernia heb ik heel veel goede jaren gehad, tot ik in 2019 een wedstrijd deed tegen de wereldkampioen in Tokio en m’n buitenband en achterste kruisband afscheurde in de eerste minuut van de wedstrijd. Ik heb de wedstrijd uitgevochten en gewonnen.”

Dat hij dit kon, heeft volgens Agy alles te maken met zijn mindset. “Ik besloot het niet te vertellen tegen de scheidsrechter want dan zou ik het mentaal accepteren en mezelf een uitweg geven. Het feit dat ik met een halve knie won, deed me beseffen dat alles mentaal is.” Zijn revalidatie wist hij in te korten naar zeven maanden, ook weer door die enorme vastberadenheid, de juiste hulp van de juiste mensen en een positieve mindset. Hij begon met meditatie en won, midden in de coronapandemie, weer wedstrijden. Dit opende de deuren naar de organisatie waar hij nu bij aangesloten is, CageWarriors.

Mental coach

“Binnen een paar weken speelde ik voor de wereldtitel, als underdog speel ik zo goed. Ik won en werd wereldkampioen. In maart 2021 heb ik de titel verdedigd en daarna ben ik ‘m kwijtgeraakt. Het verliezen van de titel was goed voor me. Sindsdien heb ik een enorme mentale groei doorgemaakt. Bij mij ligt het niet aan de skills maar aan de twijfel aan mezelf. Je kunt hier op trainen met een mental coach, daar heb ik veel mee samengewerkt. In die periodes neem je geen wedstrijden aan en merk je dat daar de grootste groei zit. Zo’n verlies doet pijn maar brengt je wel dichterbij je droom. Als kampioen is er een andere druk dan als underdog. Die verwachtingen daar moest ik ingroeien, dat ging te snel.”

“Ik vermoed dat ik nog maar één of twee partijen verwijderd ben van mijn droom.”

Zijn grote droom is de UFC, stoppen doet hij op zijn 36e heeft hij al bedacht. Vanwege het gevaar op hersenschade en omdat je jongere spelers dan niet meer bij kunt houden legt hij uit. De piek voor deze sport ligt tussen 27 en 32 jaar met de juiste balans tussen kracht, conditie en ervaring. “Dus ik moet er voor mijn 31e zijn om te kunnen bouwen. Wij zijn nu druk bezig om er binnen een jaar te komen.  Je moet hiervoor iemand dicht bij het vuur hebben, een manager, connecties hebben en ik moet snel een of twee partijen winnen om daar te komen. Helaas krijg ik die op het moment niet. De tegenstanders willen niet. Vechten tegen een voormalig kampioen zoals ik, is veel risico.” Zo heeft Agy de afgelopen negen maanden niet kunnen vechten, terwijl tijd om een wedstrijd voor te bereiden ongeveer net zo lang duurt. “Het liefst weet je tegen wie je vecht tussen de 8 en 12 weken van tevoren omdat je dan specifiek op die persoon kunt trainen; analyseren hoe hij staat, reageert, zichzelf verraad. Gezichtsuitdrukkingen, stand van voeten, wat zijn hoek roept. Ik vermoed dat ik nog maar één of twee partijen verwijderd ben van mijn droom.”

Focus

Ter voorbereiding van een wedstrijd wil Agy geen prikkels, een dag van tevoren doet hij zijn telefoon in een kluisje, geen social media, familie, geen muziek. Dat alles voor een gevecht van vijftien minuten, vijfentwintig als het gaat om een WK. “Tijdens een wedstrijd is het de bedoeling dat het stil is in je hoofd, maar ik ben best wel een denker. Als ik het stil krijg en ik zit in de flow dan hoor ik niks meer, al zit er 3000 man. Alleen de stem van mijn coach. Je mag geen gevoelens toelaten, het moet zo neutraal mogelijk zijn zodat je je aan je plan kunt houden. Je bent eigenlijk aan het dammen, je zorgt ervoor dat je tegenstander niet aan zet komt.”

“Verdriet van verliezen is zoveel heftiger dan fysieke pijn”

Meditatie zorgt voor rust, structuur en los kunnen laten. Het is nu onderdeel van zijn dagelijkse routine, in de ochtend 15 minuten en voor het slapen gaan ook weer. “Dat zou eigenlijk iedere sporter moeten doen. Het heeft al zo’n effect als je in de ochtend uitspreekt waar je dankbaar voor bent of wat je wilt bereiken die dag. Ik ben echt dankbaar dat ik dit mag doen, na alle blessures. Dat ik mijn droom kan najagen. Ik zie zoveel mensen om me heen die aan het lijden zijn, alsof ze in een ‘loop’ leven naar het weekend toe. Langzamer leven heeft mij enorm geholpen. Een van mijn trainers is een Kyokushinkai leraar, hij heeft pijn anders aangeleerd dan andere mensen. Nu trainen we door de pijn heen. Ik heb na de knieoperatie geen grote blessures meer gehad. Het verdriet van verliezen is zoveel heftiger dan fysieke pijn.”

Tilburg-Noord

Op de vraag wat hij nog zou willen doen of leren geeft Agy aan dat hij het interessant vindt om ook andere atleten te ontmoeten, te weten wat hun visies zijn en waar ze van elkaar kunnen leren.* Daarnaast hoopt hij in de toekomst ook wat te kunnen betekenen voor een volgende generatie als manager of coach. “Ik heb alle fouten al gemaakt, die kan ik nu bij anderen helpen voorkomen. Ik wandel graag door m’n oude wijk, Tilburg-Noord. Dan kijk ik om me heen en zie ik de jeugd waar ik graag iets voor zou willen betekenen. Iedereen denkt het te kunnen maken maar zonder er moeite in te willen stoppen. Bizar dat je zo kan denken. Ik snap dat iedereen rijk en vrij wil zijn. Maar dat kan ook door volharding en je eigen route blijven volgen. Dat is dankbaarder en geeft zoveel veel meer voldoening.”

*Team Tilburg draagt bij aan deze kruisbestuiving door het organiseren van netwerkevents met topsporters, coaches en clubs. Door bruggen te slaan en te leren van elkaar bouwt de stichting aan een duurzame verbinding tussen Tilburgse topsporters, talenten en teams en de Gemeente Tilburg met als doel een sterker (top)sportklimaat in de stad. Ambitie, kennis, ervaring, financiële en facilitaire ondersteuning landen op TeamTilburg.nl. Een platform bestaande uit (voormalig) atleten, topsportorganisaties, landelijke en provinciale topsportpartners, onderwijsinstellingen, Tilburgse bedrijven, Citymarketing Tilburg en de Gemeente Tilburg. 

Meer heldenverhalen